Değerini bilemedim geçip giden zamanın, bilemedim nekadar uzun olduğunu dakikaların, herşey parmaklarımın ucunda, gözlerimin önünde yaşanıp giderken. Hep gittim geldim, her yaprağından toplamak istedim hayatın, sanki sonrasında binbir çiçek açan bir ağaç dünyaya getirecekmişim gibi...

Ama yapamadım, çünkü hayal ettim amaçsızca..

Amaç edinseydim gerçekliğiyle, varedebilirdim belkide..

Amaçsız gidiyorum, birçok hayalin içinde bir ağaç dalına tutunmuş, boğulmamak için... Birgün kıyıya ulaşırsam da tesadüf diyeceğim ancak...

Bilmediğim nekadar çok şey var,
Ve hayat öğrenmek icin nekadar kısa...

The ABC of architects

1 sene daha, ve sonra 1 sene daha...

Bu sene de bitti iste, busefer cokta çabuk geçmedi ama yine de geçti işte. Seneye çokta güzel başlamamıştım, fakat başladığımdan çok daha güzel bir şekilde kapatıyorum (hasta yatıyor olmamı saymazsak). Çok bunalımlı, sıkıntılı (kendimden bile sıkılmış) kararsız, yanlış kararlı, hoş olmayan duygular içerisinde, anlık mutlu-mutsuz değişimler içerisinde, her iki uç noktayı da aynı anda yaşadığım, öyle bir sene geçirdim. Ama sonlara doğru sanırım herşey yoluna girmeye başladı. Artık daha mutlu, kendimden daha umutlu, severek çalıştığım işim, severek döndüğüm evim, keyif aldığım hobilerim, kendime ayırabildiğim vaktim (son 1 ay mesaileri saymazsak) vs.vs. İyi hisler var içimde, yeni seneye dair. İyi şeyler olacak, ve bu hislerimde en büyük pay da, minik bir can ile çekirdek ailemizi büyütme kararı.

...
İyi seneler hepimize...

Vakti geldi, ama ne?

Uçurumdan atlamadan, uçabildiğinden nasıl emin olabilirki insan?

En son ne zaman uçurtma uçurdum gökyüzünde?
En son ne zaman kalbimde kelebekler uçuştu?
Hatırlayan varmı dudağımdan kulaklarıma uzanan o çizgiyi?

Rol yapmaktan sıkıldım,yoruldum artık.İnsanlara yalan söylemekten, her şey yolunda gibi gösterme çabasından ve bu çabayı gösterirken kendimi kandıramamakla birlikte, gerçekleri daha da fazla gördüğüm için içimde daha da yoğunlaşan bunalımı saklamak için de 2 katı bir çaba sarf etmekten çok yoruldum. Kimi niye kandırıyorum ki sanki, artık daha fazla saklayamayacağım, insanların ne düşündüklerini önemsemek için hiçte doğru zaman değil. Şuan ben önemliyim, gittikçe çıkmaza giren, çıkamadıkça da karanlığın içine gömülen ben önemliyim.Ve artık takla atmak istemiyorum, olduğum yerde hayatımı olduğu gibi göstermek ve düşüncelere kulak asmamak istiyorum.

Yeşilin gökyüzü ile bütünlestiği, rüzgarın müziğini yaptığı, kuşların solistliğe soyunduğu şu mükemmellik... İşte huzur... Diyebilmek isterdim... Olması gerektiği gibi, yanımdaki insanların hakettiği gibi...

Dusunmek hep acitmali mi?
Gecmis hep ozlenen mi olmali, hep huzun mu yaratmali?
Nerede o dusunerek varolabilen insanlar?
Nerede o gecmisi yuzunde tebessumle anlatan insanlar?
Dusunen degil bos insan olmak istiyorum artik...
Dusuncelerim oyle kalabalikli, beni hep yalniz birakiyorlar:(

Siz demeye başladığım gün öğrendim ben mesafeleri. Yaş yol değildi mesafeyi koyan, para kibirdi!

Yazamıyorum...
O kadar çok düşünüyor ki beyin, parmak uçlarımdan bir kez daha var etmek istemiyor...
Konuşamıyorum...
O kadar çok düşünüyor ki bu beyin, dudaklarımdan bir kez daha duymak istemiyor...
İki elimi birbirine kelepçelemişler, anahtarı nerededir, kimdedir bilinmez...
Keşke diyorum, keşke,
Bir çiftini de beynime geçireymişler...
Ne parmaklara söz geçirmesi, ne dudakları kitlemesi...
Düşünmeseymiş hiç, ne geçmişi ne geleceği...

17 ocakta yazmisim,yayinlamayi unutmusum:)

Sevgi iste hayati yasanilir kilan. İnsani da sevmek eylemi de sevmek. Mukavemetine bakmadan, yarinini gormeden, elinden tutacakmi bilmeden, anlik da olsa hissedebilmek. Ne anlar icin omur vermek, nekadar surecek dusunmeden. Kimsenin sevgisine ihtiyac duymasa da insan, kendini sevebilmek icin tarar saclarini, icer corbasini. Kendini sevdigi icin gosterir dusmanligini, kurar suclarini. O da sevmektendir, kendini siper etmekte.
Sevginin dusmani coksa da rakip tanimaz. Dusmanlari da dusman ise, yine sevdikleri vardir biryerde. Varsa tutunacak bir dali hayatta, sevgidir o da.

Duygusal olmayan bir alakayla sevgi konusmasi yapmak geldi icimden. O alakaya sebep olani da yazmasam daha iyi. Gercekten de alakasiz simdi :)

Hayat herzaman gokkusagi renklerine sahip olamaz, bunu elbetteki biliyorum. Ama yagmur gokkusagindan once yagar, benim dunyamda oldugu gibi once gokkusagini cikarip sonra yagmur yagdirmaz. O bile,renklerim bile tepetaklak iste.
Sorun bende, ben herseyi buyutuyorum,ortada olmayan sorunlar uretiyorum, diye kendimi avutmaya calissam da bunun dogru olmadigini da biliyorum. Benim karakterim boyle, isteklerim,uyabilecegim sartlar belli, bunlarin disina cikmaya neden zorunlu oluyorumki? Zorladim, olmuyor iste. Yine en basa geri dondum. İdeallerimi kucuk tutunca , makinalasinca mutlu olmak daha kolay biliyorum, denedim ve gordum. Ama bu donemlerimhep patlak verdi, cunku ben bu sekilde yasayamiyorum. Nefes alamadiktan sonra neden bu havayi soluyorum ben?
Hep ayni nakarati soyluyorum, ben bile bunaldim kendi sozlerimden. Ama elim kolum bagli ve bu beni deli ediyor.
Yine icim daralmaya basladi, boguluyorum, hem bogulanken hem de boganim aslinda...

Olmamam gereken zamanda olmamam gereken yerdeyim. Belkide hic tahmin etmedigim, bir okadar uzak bir yerdeyim. Ama geldim iste, o uzak yere geldim, sonu ucurummus, sozsuzlugun ortasinda kucuk bir adacikmis. Ne yana gideyim desem sonsuzluk... Tek caresi var, atlamak, sonsuza dogru yercekimine dogru cekilmek...

Yalnızlık hissine çözüm; yalnız kalmak...

Hayatta cok seye sahip olmak degil, az seye ihtiyac duymak onemlidir!!!

Ofiste beni ağlatan şarkı...

Alıp başımı gidesim var ya hani, bu 3 günlük tatil bu isteğime iyi gelecek diye umuyorum. Zihnim çok yorgun, ben yordum onu, suçluyum...Kendimi nasıl buraya getirdim anlamıyorum, karakterim kabullenmeye müsait değilmiş, değildi bilirdim ama bu kadar katı olduğumu bilmezdim. Değiştim diyorum ama en büyük değişim sandığım aslında hep bende var olan şeydi. Ben kendi mükemmeliyetimdeyim, benim sınırlarım içinde olmalıydı herşey, benim mükemmel anlayışımda olmalıydı her şey..Ama olmuyor, olmuyor ve ben bunu kabullenemiyorum.
Ben bir başıma kalmaya mahkum edilmişim bence, ama kaderi tersine çevirmişim her seferinde, ve yine her seferinde kader kendi kaderini geri istemiş sanki, şimdi de olduğu gibi... Ama direnmek istiyorum, ama direnmiyorum. Yorgunum, yorgunum dedikçe daha da yoruldum, kendimden çok yoruldum, içimdeki isteklere söz geçiremiyorum. Otur oturduğun yerde diyemiyorum... Herkesin bir varoluş sebebi vardır, benimki de bu, oturmak değil keşfetmek hayatı. Ama şuan ikisi de değilim, birini iyi yapmam gerek ama bocalarken ikisinde de kaybediyorum.
Hani kafama düşmesini beklediğim taş vardı ya, onu hala bekliyorum, ama daha az umutla...
Mesafeler iyi gelir diye umuyorum, ama tersine mesafeler arttıkça zaman arayı daha da açabilir, bilemiyorum...

Konsantre olamıyorum hiçbir şeye, kendimi dışarı atasım var, şöyle bi başıma sahile inip boş boş denizi seyredesim var.

Birini elinde tutabilme çabası vermek zor, yorucu. Ama birilerinin elinde olması da hayatı zorlaştıran. Hele bir de elindekini kaybetmek... Ama nedense hep kaybedilince anlaşılır zor olan, eline geçirmeye çalışırken de, elindeyken de daha kolay gelir her şey. Her biri doldurur zihnimizi, doluluk oranları birbirine yakın olsa da, zihin hep boş tarafını görür işte...

Sertab Erener-Bir varmışım bir yomuşum

Yetişemeden bir haftasonu daha geçti. Listem kabarıyor, vakit hızına hız kattıkça. Tik atabildiklerim yeni eklenenlerle pek orantılı şekilde ilerleyemiyor.

Listemde sürekli demirbaş olan da 'yazmak'... İçimden taşan cümlelerimi yazıya dökecek zamanı yaratamıyorum bir türlü. Hep öncelikler dolduruyor o kısacık günleri. Ve ben yine yazamadan, kendi içimde taşıyaraktan uykuya gidiyorum =((

Tüm petshop hayvanları için...

Sıra sıra dizilmişler, limana demirlemiş sandallar gibi. Yan yana, bir bütünün küçük parçaları, uyum içinde tüme varacak şekilde; aynı bakışlar, aynı duygularla...Bağlanmışlar birbirlerine, doğuştan değil onların aile bağları, yaşamdan. Hayatın içinde kurulmuş onların ölçülemez kan bağları.

Dilleri olsa konuşacaklar bilirim, 'özgürlük var mı' diyecekler, 'dışarıda hayat var mı'...Onların ki mecbur bırakılmış bir bağ, istem dışı, zoraki.

Dilleri yoktu ki söylesinler, kendilerine yer beğensinler. Mahkum edilmişler parmaklıklar arasına. Suçsuz mahkumiyet, güzel olmak, sevilmek onları mahkum eden. Ne acı, bilseydiler  sebep olacağını, onlarda istemez miydi bir örümceğin, bir su aygırının yerinde olmayı?

...İnternette hayvanlar için yapılan caniliklere denk geldiğim, duygu yoğunluğu yaşadığım bir an içimden geçenler....

Eskiden hani kasetçalarlar vardı. İstediğimiz zaman ileri sardırır diğer parçaya geçerdik, bazen de parça okadar hoşumuza giderdi ki geri sardırıp tekrar dinlerdik. Hatta üzerine başka şarkı çekerdik ve bazen öyle hale gelirdi ki şarkının ortasında başka şarkı başlar, birbirine karışırdı.

İşte hayatta öyle olabilseydi keşke, sıkılınca bu günü atlayabilseydik veya en güzel geçen günlerimizi geriye alıp birdaha yaşayabilseydik. Zaman bizim elimizde hayatçalar olsaydı. Kimi zaman başka bir hayatı üzerine yazıp karıştırabilseydik, heyecan yaşayabilseydik. Veya tüm kaseti silip sıfırdan yazmaya başlayabilseydik. Ama ya bant koptuğunda? Kaset birbirine yapıştırılarak tamir edilmeye çalışılırdı, ancak müzik oraya geldiğinde anlık bir kırılmaya uğrardı. Hayatta da kimi zaman kopmuyor mu zaten, evet tamiri çoğu zaman vardır ama eski kalitesinde ilerleyemez işte. Ozaman da o bantı kasetten çıkarır yerine yenisini koyardık...Sürekli sıfırlanırdık, sonsuz zaman...

Ben Böyleyim (Athena)

Sabahın sessizligi, icimde iki ses...

Sessizlik huzur mudur? Bazen yalnızlık bazen kaçmaktır. Kalabalıktan kaçmak mıdır? Bazen kafalardan bazen kafasızlıklardan... Hayatın tümüne yayılmadan bir ihtiyaç! Su gibi denilebilir mi, onla boy ölçüşebilir mi bilemem, onsuz da yaşanır elbet. Ama yaşamın nehirinde yok olup gider huzur.
Sessizlik... Bazen içimdeki sessizlik.. İhtiyaç.. Kulaklar uzak olsa da kelimelerden, o iç ses vardır hep. İşte o bir su gibi... Su kadar yüzdesi olmayan ama o yüzdenin icinde bir payı olan hayati ihtiyaç...
Sessiz görünse de dudaklarım, hiç susmadı içimde. Belkide doğduğum gün başladı benimle, ağlamadığım zamanlarda bile konuştu... Susması ihtiyaç desemde, nefes alırken degil nefes tükendiğinde susar beyin...

Her sene Aralık ayının bu kadar çabuk gelmesine şaşıyorum. Büyüdükçe hayat daha yavaşlaması gerekmez miydi, tersine ben yavaşladıkça o hızlanır oldu. Anlam veremiyorum...

Analım, Hatırlayalım,Unutturmayalım Bu Günü, Günlerimizi!!!

Kimdir ki, bir güne sahip, dört bir yandan karanfil yağmuruna tutulsun. Kimdir ki milyonlarca insan kalbinde taşısın, her güne onun sözleriyle başlasın. Bir insan hiç görmeden, hiç sesini duymadan bu kadar sevilebilir mi?Var mıdır bu kadar sevginin sahibi olan bir insan daha, veya olacak mıdır? Nasıl olsun ki, üç kişi beş kişiyi değil, milyonların hayatını aydınlatabilecek biri daha gelebilir mi bu dünyaya? Yazık ki en fazla şu an ihtiyaç duyuyorken, bir tane daha yok işte. Yazık ki bu büyük sevgiyi hak edecek 'yaptıkları' şu an bir bir yok olmakta. Ama geriye hiç bir eseri kalmasa da, tek bir eserinin daim olacağı muhakkak 'kazandığı sevgimiz'.

Bugün saat 9.05'te Nişantaşı'nda hayat durdu, eminim Türkiye'nin birçok yerinde o an hayat durmuştu. Muhteşem bir duygu, hayatı durdurabilecek 1 dakikayı bile haketmek harika bir his olmalı. Başka kim milyonlarca insanın hayatındaki 1 dakikaya aynı anda sahip olabilir ki? Bizim için hayatını harcamış kişi için 1 dakika nedir ki! Keşke bazı insanlar da bırakın 1 dakikamızı, 1 saniyemizi hak edebilseler...