Cok bunaldım. Sanırım artık bu işteki ömrümü tüketmeye başladım. Artık eskisi gibi keyifle ve istekle gelmiyorum ofise. Öğrenecek daha çok şeyim varken, yerimde sayıyor olmak içimdeki isteği azaltıyor. Sorumluluklarım giderek azalıyor, oysaki burada alinabilecek bir sürü sorumluluk, öğrenilecek birsürü şey var. Ama ben, artık aynı binaları evirip çevirip revize etmekten sıkıldım. Artık bana yetmiyor,daha fazlasını yapmak istiyorum. Ve bu düşünceler de kafamdayken, biryandan da hergünkü ' saatimde çıkabilecek miyim acaba' diye sorup dururken, adapte olamıyorum işe, istek de duyamıyorum :( Oysaki hem yaptığım iş, hem birlikte çalıştığım kişileri bukadar severken...
Yine 6 ayı geçemeyecekmi burdaki ömrüm acaba?
İş hayatında biraz sabırlı olmak gerektiğini öğretti bana yaşadıklarım.Sabırsızlığım yüzünden işimden fevri kararla ayrılıp,daha sonrasında orada çalışmış olsaydım iyi bir fırsatın beni bulacağını sonradan görmüş olmak hoş olmuyor.Seninde böyle bir kayıp yaşamanı istemem.Bizim derdimiz kendimizle.Sürekli bilginin, yeni şeyler öğrenip uygulamanın peşindeyiz.Böyle olmayınca da üzülüyoruz,mutsuz oluyoruz.Kendi kendimizi yoruyoruz sebepsiz.İstediklerimizin olması için daha çok sabır gerekiyor.Bende senin gibi hissediyorum aslında sana ne kadar bunları yazsamda.Şimdilik, bazı vaad edilenlerin olmasını umut ederek bekliyorum.İyi hisset kendini:) yukarıdaki fotoğrafta gayet iyi gözüküyorken mutsuz olmak için sebep yaratma kendine,olur mu?
YanıtlaSil