'Sıkıldım sıkıldım uçmak istiyorum.' İçimden her sıkıldığımı söylediğimde devamı bu şarkının sözleriyle gelir. Ve çoğunlukla da gerçekten uçmak isterim o an,tıpkı şuan olduğu gibi. Uçmak istiyorum, kanatlanip o boşluğa salıvermek istiyorum kendimi. Dünyayı vaziyet plani gibi görmek istiyorum. Giriş çıkışları, yolları,mekanların birbiriyle olan ilişkisi,ve insanların birbirine olan yabancılığı-dostluğu...
Bazen sanki ruhumla inanırsam, o güce ulaşırsam gerçekten ayaklarım yerden kesilebilirmiş gibi gelir. Hatta düşünce gücümle odaklanmaya çalışırim, kanatlarım alsın götürsün beni,kacırsın beni düsüncelerimden,düsündürtenlerden... Hayalini kurarim bulutların üzerinde bütün yorgunluğumu attığımı,kimseye ve hiçbir şeye ihtiyaç duymadan,zaman-mekan bilmeden yalnızca kendim için varolduğumu... Tabi sonra bu süreç çok kısadır, aldığı yere geri bırakır beni hayallerim. Birkez daha başaramamışımdır kanatlanmayı...
Yine koltuğumda,çizimin başımda,elim mausta,bakmaya devam vaziyet planına ekrandan....

Contemporary İstanbul 2010

Haftasonu,benim için uzun zamandır ihtiyaç duyduğum ve ilaç gibi gelen bu sergiye katıldım. Kesinlikle harika bir sergiydi. Tasarım zaten hayatımın vazgeçilmezi, belki tasarlayan olma yolunda çok çabam olmuyor ama yapılanları büyük bir keyif ve istekle izliyorum.
Yine her sergi sonrası olduğum gibi yine büyük bir 'bende yapabilirim,yapacağım' arzusu uyandı içimde. İçimde istek ve kendime güven geldi. Ve yine kendimi sorgulama...Ben niye yerimde sayıyorum, bende sanatçı kökenli bir mesleğin sahibiyim, elimde belki az belki çok yetenek de var,niye ben yokum onların arasında? Tembellik..tek sebep bu...
Sadece yağlı boya tablolardan ibaret,bilindik teknikler klasikleşmiş sanat görmek çok beni etkilemiyor. O tarz sergilerden de keyif almıyorum. Belki yanlış yapıyorum, ayrım yapmamalıyım ama ben gerçekten birşeyler yaratanı seviyorum. Olmayanı yakalayanı, benim göremediklerimi göreni...Ve bu sergi de bana bunları gösterdi. Neleri kullanarak neler yapabileceğimi gördüm,ufkumu genişletti.İyi de etti..

Uzak kalamayacağımı, ne mimarlıktan ne tasarımdan ne de sanattan, daha iyi anladım. Yapmasamda, yapabileceğim düşüncesi, içimde yarattığı kıpırtı bile harika bir his. Kafamda şimşekler çaktı her birine baktığımda. Bir an evvel kendime boş vakit yaratıp biryerlerden başlama isteği yarattı içimde.
Artık görüyorum ki resim,heykel ve yeni yeni çıkan ismini bilemediğim sanat dalları, artık hiçbirisi eski 'sanat para etmez' sözünü doğrulamıyor. Artık sanat gerçekten para ediyor. Sergide bunu da doğrulamış olduk. Binlerce TL ye onlarca eser satıldı. Ve okadar edermiydi dedirtti bana! Emek tabiki karşılık bulmalı ama karşılığı bukadar fazla olabiliyormu emeğin? Öyleyse biz niye mimar olduk!!Okadar emek verdik,veriyoruz, hani nerede bunun karşılığı? Bir ressam olsam, sene de 1 tane tablo yapsam ve satsam, bütün sene boş gezsem, daha mı iyiydi? Dengesi yok bunun herhalde. Biraz şans, biraz zeka, biraz da çaba....

Keşke Sihirli annem dizisindeki gibi, istediğim an çevremdekileri dondurabilsem. Zaman yerinde saymasa ama onlar uyanınca hiçbir şey olmamış gibi, zamana kaldıkları yerden devam etseler. Bunu neden mi istiyorum, çok uykum var ve biraz kestirmezsem donup kalan ben olacağım!!!

Artık tahammülsüz olmaya başladım galiba. Ve artık içime sinmemekten kaynaklı kölelikten terfi etme başarısını göstermeye başladım. Görmezden gelebilmeyi öğrenebiliyorum yavaş yavaş. Böyle devam edebilmeliyim hayata, yorgun bir beyin çok yol kat edemez, onu özgür bırakabilmeliyim...

''It's difficult to say what is impossible,
for the dream of yesterday is the hope of today
and the reality of tomorrow.''

Robert H.Goddard

Klibi ilgimi çekti=)

Eflatun-Şarap

Eflatun'a iki soru sormuşlar:
Birincisi; "İnsanoğlunun sizi en çok şaşırtan davranışları nelerdir?
Eflatun tek tek sıralamış:
"Çocukluktan sıkılırlar ve büyümek için acele ederler.
Ne var ki çocukluklarını özlerler.
Para kazanmak için sağlıklarını yitirirler.
Ama sağlıklarını geri almak için para öderler.
Yarından endişe ederken bu günü unuturlar.
Dolayısıyla ne bu günü ne de yarını yaşarlar.
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar.
Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler."

Sıra gelmiş ikinci soruya;
"Peki sen ne öneriyorsun?"
Bilge yine sıralamış:
"Kimseye kendinizi sevdirmeye kalkmayın.
Yapılması gereken tek şey sadece kendinizi sevilmeye bırakmaktır.

ÖNEMLİ OLAN; HAYATTA EN ÇOK ŞEYE SAHİP
OLMAK DEĞİL, EN AZ ŞEYE İHTİYAÇ DUYMAKTIR.
                                                                           eflatun

Nekadar çok şey istiyoruz hayattan,bazen onun vermesini beklemek bize imkansızı beklemek gibi geliyor.Ama aslında o bize verecektir ihtiyacımız olanı, sadece biraz çaba ve beklemektir bizim yapmamız gereken. Ama tabiki yetinemeyiz hiçbir zaman,hep daha fazlasını ister insan. Bunun sonu yoktur ki, bugün param olsun isterim,yarın param olduğunda araba almak isterim,yarın araba aldığımda onunla uzaklara gitmek isterim,onunla uzaklara gittiğimde oralarda kalmak isterim,oralarda kaldığımda evimi özler geri dönerim.Ve yine herşey başa döner.
Biz nezaman elimizdekiyle yetinebiliriz ki?Yaşamın sürmesinin sebebi zaten bizim isteklerimizi gerçekleştirecek olmasının umudu değil midirki?
İstemek güzel,istemeden zaten bu dünyadaki varlığımızın bir anlamı olmaz, ama sahip olduklarımızın kıymeti nerede peki?
Bende sürekli 'isteyen' taraftayım aslında.Yarın için planım bu,isteklerimi gerçekleştirmek. Ama yarın onların gerçekleşmesi için bir şey yapacak mıyım acaba?
Eflatun güzel demiş,bir taraftan yapıyorken birtaraften yıkıyorken, bazen bırkıvermek lazım şu hayatı akışına. Okyanus olacağım derken çöle dönüşmek de var.

Yeni semsiyemle artık saçlarım daha kuru:)

Nihayet şemsiyem ve patronumun bana avusturyadan getirdiği şalımı birarada kullanacak 'yağmura' kavuştum:) Yağmurlu havada dışarda olmayı hiç sevmem, ama yeni eşya kullanma hevesiyle haftalardır yağsın diye dua ettim. Ve nihayet bugün yağmuruma kavuştum. Otobüsün en arkasında, yola şıpır şıpır düşen damlaları, iki tarafta ileriye doğru geri giden binaları izlemek müthiş keyifli.
Heyy masama güneş doğdu, biryerlerde gökkuşağı çıkmış olmalı, bütün renkleriyle. Sanki yaz yağmurundan yeni uyanmış gibi toprak, ıslak ve pırıl pırıl.
Güzel bir gün olması için içimden kırk kere bunu tekrarlamalıyim..Güzel bir gün olacak,güzel bir gün olacak, güzel bir gün ....

Cok bunaldım. Sanırım artık bu işteki ömrümü tüketmeye başladım. Artık eskisi gibi keyifle ve istekle gelmiyorum ofise. Öğrenecek daha çok şeyim varken, yerimde sayıyor olmak içimdeki isteği azaltıyor. Sorumluluklarım giderek azalıyor, oysaki burada alinabilecek bir sürü sorumluluk, öğrenilecek birsürü şey var. Ama ben, artık aynı binaları evirip çevirip revize etmekten sıkıldım. Artık bana yetmiyor,daha fazlasını yapmak istiyorum. Ve bu düşünceler de kafamdayken, biryandan da hergünkü ' saatimde çıkabilecek miyim acaba' diye sorup dururken, adapte olamıyorum işe, istek de duyamıyorum :( Oysaki hem yaptığım iş, hem birlikte çalıştığım kişileri bukadar severken...
Yine 6 ayı geçemeyecekmi burdaki ömrüm acaba?

Yine bir sabah daha kara ekran karşısına geçtik. Güzel bir gün gibi ama. Doğayla içiçe masamda, koltuğuma oturmuş bazen dökülen yaprakları, bazen hatta dökülen gül yapraklarını izliyorum. Hatta bazen güneş bana gülen yüzünu gösteriyor ve benimde yüzümde bir gülümseme oluşturuyor, şuanda olduğu gibi.
Hadi bakalım, günün sonuda gülen yüzle bite :))

Resim yapasım var, hem yapasım var hem çekesim var. Belkide resim olasım var, renklerimin ikinci boyutta anlam kazanmasına, siyahların istediğim renge bürünmesine.. Yanıma istediğim bir masal kahramanını alıp diyar diyar,bazen gökyüzünde bazen denizyıldızlarının arasında kanat çırpasım var...

Sonrası tatil öncesi..

Kurban bayramına kaç gün var? Ama dur,bayram geçti bile,ben tatil olduğunu unutupta işe mi geldim acaba? Bu üzerimdeki yorgunluk niye?

Nineler gibi: nerde eski bayramlar:))

Küçükken bayramlar daha heyecanlı olurdu,yeni kıyafetler almak ve bir gün öncesinde ertesi gün onları giyecek olmanın sabırsızlığını yaşamak... 'Eski bayramlar' denen bayramlarda ben daha doğmamıştım ama benim küçüklük bayramlarım da bugünkinden daha heyecanlıydı. Benim çocuklarım bayramları bilecek mi acaba?

Nefret bankalar....

Bankalardan nefret ediyorum, aslında bütün devlet kurumlarından ediyorum. Nasıl olsa işini yapsın yapmadın maaşını alıyo, umrunda mı adamın, orda saatlerdir adamın keyfi gelsin de işini halletsin diye dikilenler!! Bunu şuan 1 saattir daha 10 kişiye bakabilmiş olan Ziraat bankasında sinirle ve ama sabırla ( hala) beklerken yazıyorum. Zaman, daha doğrusu sıra geçmek bilmiyor çünkü:((
Şarjımda bitiyor,daha yazamayacağımneyazık ki...

İnsanın özel yaşamına,mahremiyetine saldırı= hırsızlık. Nekadar rahatsız edicidir, maddi gidenler değildir insanın kafasında o ateş topunu oluşturan, hayatina yapılan tecavüzdür. Evet aşırı kızıyorum,kendi sahip olamadığı şeyler için başkalarının alnının teriyle sahip olduklarının üstüne konmak için hayatımıza davetsiz giren bu insanlara. Ama onların suçunu bile bile, göre göre onları tekrar bizim hayatlarımıza tecavüz etsinler diye salıverenlereyse bütün beddualarım...

(kaynamam ve eltimin evlerindeki hırsızlık vakası yine sinirlerimi gerdi)

Nedendir bilinmez, içimde bir kıpırtı.Günesmiydi beni heyecanlandıran, ya da yaklasan bayram tatili belkide:)) Evde gecirilecek iki boş gün bile çok kıymetli şuan bana.
Hadi kolay gelr bana, kara ekran beyaz hatlar beni bekler karşımda...

Nedendir bilinmez, içimde bir kıpırtı.Günesmiydi beni heyecanlandıran, ya da yaklasan bayram tatili belkide:)) Evde gecirilecek iki boş gün bile çok kıymetli şuan bana.
Hadi kolay gelr bana, kara ekran beyaz hatlar beni bekler karşımda...

Sıkıldım sıkıldım uçmak istiyorum!! Uzaklara gidip uzakları keşfedip,onları tanıyıp,onları anılarıma kazıyıp, anılarımla birlikte geri dönmek ve zamana kaldıgım yerden ama mekana döndüğüm yerden devam etmek istiyorum. Bilmem anlatabildim mi,uzun cümlemi kısa ve öz aktarabildim mi...

İcimde büyük bir yazma isteği,aldım elime tel.u (malum tel.dan internet,teknolojik ben:) ne yazacağımı bilmez ben,küçük ekran büyük heyecan harfler tane tane geçiyor parmaklarımın ucundan. Dışarda yazdan kalma,kışa dönme bir imbatımsı lodos. İçimde caddeye kendini bırakıverip, o magaza senin bu dükkan benim bir gezme isteği.Kafamda bir dönme,gözlerimde bir kararma da cabası.Tabi yanlış anlaşılmasın,hasta olmaya yeltenmekten kaynaklı bu belirtiler. Ha bide fena uyuma isteği, o da az evvel içtiğim thylolhot etkisi olsa gerek. Öyle bir gün işte,bitecek saatler sonra:))

Flashforward yaşasak beynimizde!!!

Azonce, son izlemeye basladığım dizi olan Flashforward geldi aklıma ve gelecegi bilsek ne olurdu diye dusunmeye basladım.Sabah sabah bu diziye aklım nerden geliverdi onu soylemicem:) Dizide dünyadaki butun insanlar aynı anda bayılıyor ve herkes ileri bir tarihte (nisanın 12 si falandı sanırım) ayni gün aynı saatte neler yapıyor olduğunu goruyor.Uyandıklarında,kotu seyler olduğunu görenler gelecekleri gerçekleşmesin diye uğraşıyorlar (güya) ama bazıları kendi iradesi dahilinde olmasına rağmen gerçekleşmesi icin zemin hazırlıyor ve sezon finalinde de o gün ve saat geldiğinde birçoğununki gerçekleşiyor. Kısaca dizinin özeti böyle.

Bende bunu düsündüm ve geleceğimizden bir parça , bir olayı biliyor olsaydık onu engellermiydik?
Ben hep engelleriz, bunun icin gerekeni yaparız diye düsünürdüm, hatta diziyi izlerken de " ne saçma, olacakları bilip ondan korkmalarına rağmen engellemek, kaçmak yerine üstüne gidiyorlar" diyordum. Ama bugün farklı açıdan düsündüm ve birşeyleri bildiğimiz zaman ondan kaçamadığımızı ve tersine daha ilgi odağımızda olduğu için ona doğru bir şekilde çekildiğimizi düsünüyorum. Ayrıca bu birazda şuna benziyor; korktuğumuz birşeyin, sesin nerden geldiğini, ne olduğunu merak edip ona yönelmek gibi. Bu sadece filmlerde olan bir durum değil, belki herkes değil ama birçoğumuz yaparız bunu, mesela ben yapıyorum:)) Oyüzden aslında bu içimizdeki " merak" bizi bile bile korkularımıza doğru çekiyor. Ve oyüzden, belki bize de geleceğimizden bir an gösterilseydi biz de onu iyi ya sa kötü, bir şekilde gerçekleşmesine sebep olurduk. Çünkü öncesinde öyle bir şeyden haberdar değildik ama bize gösterildiğinde artık biliyor olduk ve aklımızın bir köşesinde "o" olduğu sürece de isteyerek ya da istemeyerek onu gerçekleştirmemiz çok olası.

Evet sabah sabah aklıma bu düşünceler geldi ve yazmak istedim...

Çıkış saatine dakikalar kala,sayıyorum yine dakikaları.Îçimde bir kıpırtı, eve gideceğim diye. Evlilik böyle birşey olsa gerek.Eve gitmek icin dakikaları saymak, birlikte geçirilecek 2-3 saat için bütün gün o yorgunluğa sabretmek..
Güzel şey bu evlilik denen şey:)) Artık bende ondan olduğumu anlamaya ve zevk almaya başladım galiba...
Son 40 dakika (heran hersey olabilir,son 40 ilk 40 olabilir:S )

Haftanın sonu olupta haftayı bitiremediğim bir cuma günü.Kabullenemicem hiç bu köle hayatını ki mutlu olayım.Ama öyle yada böyle, içindeyim işte bu hayatın, hep içimden ona isyanım.Yine de hayat güzel demek istiyorum,eskiden diyebildiğim gibi yine yeniden.

'Son' bahar...

Çiçek açmalıyım artık,vaktidir sonbahar gelmisken hayatı tersine zorlamanın.Olması gerekeni kabullenmek degildir zaten beni cezbeden, kabullenmeyis,ama kabullenis içinde yaşayış,ve hergün 'neden' diye uyanış.Oysaki şimdi çiçek açsam,yeni bahara hazirlansa yüreğim, vaktidir işte,aylar sürecek bir hazırlık için sonbahar.
Bir yanım yagmurda ıslanırken diğer yanım bir saçak icin hayal kurarken hangi güç beni bu kışa elimde şemsiyemle hazırlayabilir bilmem ki...Bir güç işte,daha yazarken söyledim,çok güç bişe...