Garip bir duyguymus, belkide daha farkina varmadim,ya da vardim,bilemiyorum. Ama insan ancak yapilacak isleri bitince dank ediyormus hayatindaki buyuk degisimin uzerinde yarattigi etki.
Buyuk degisim, onceliklerin,oncelikli kisilerin, hergun duyulan seslerin -bazen beni yoruyor olsa da- artik hayatimda farkli rollere burunuyor olmasi. Elbet alisilacak diye umuyorum..Sanki annem de ayni seyleri yasamamis gibi, sanki evli dogmus gibi. Oysaki onun da farkli oncelikleri oldu, o da yeni hayatina alismak durumunda kaldi. Ve ben de birgun oyle olacagim, sanki evli dogmus gibi...
Kinali ellerime bakiyorum, hala kendi kinami yapacak kadar buyumedim sanki. Herkes aynimi hisseder acaba, hic buyumedigini mi zanneder? Ben nezaman buyudum derler mi? Oyle olmali, hayat nasil bu kadar adim ilerliyor, anlamak zor ki..
Son haftami iyi degerlendirmek,dolu dolu gecirmek, bekarliga dair hicbir sey icimde kalmasin istemistim ama olamadi. Ne zihnim ne de bedenim artik kendime vakit ayirma vakti nihayet gelmisken, kıçını kaldiramaz oldu=))
