Yeşilin gökyüzü ile bütünlestiği, rüzgarın müziğini yaptığı, kuşların solistliğe soyunduğu şu mükemmellik... İşte huzur... Diyebilmek isterdim... Olması gerektiği gibi, yanımdaki insanların hakettiği gibi...

Dusunmek hep acitmali mi?
Gecmis hep ozlenen mi olmali, hep huzun mu yaratmali?
Nerede o dusunerek varolabilen insanlar?
Nerede o gecmisi yuzunde tebessumle anlatan insanlar?
Dusunen degil bos insan olmak istiyorum artik...
Dusuncelerim oyle kalabalikli, beni hep yalniz birakiyorlar:(