Rutine gelemiyorum, hayatımı ona bağlayamıyorum. Herşey aynı yola girdiğinde, düzeni paylaştığında, kendi içinde mutlu olduğunda, ben mutsuz oluyorum. Heyecan peşinde miyim, ayran gönüllü müyüm, yoksa tutarsız karaktere mi sahibim bilemiyorum. Ama günlerin hep aynı günlerin peşine düştüğü haftalar benim zaman dilimime uymuyor.
Tıpkı şuan olduğu gibi...
Düzen içerisine hapsolmuş bir dağınıklık söz konusu içimde ve hayatımda. Her gün aynı ulaşım aracını kullan, aynı kapıdan gir, aynı yüzleri gör, benzer muhabbetlere gir, benzer işleri yap, benzer asabiyetler, benzer düş kırıklıkları... Koskoca dünya her saniye yer değiştirirken, aynı konuma ancak senede bir gelebilirken, ben (koskoca dünyanın nokta kadar parçası) niye aynı yerdeyim diye hayıflanıyorum. Emin ol, bu hayıflanmam bile aynı...