Hayat hep beklemediğin anda beklemediğin yönleriyle karşına çıkabiliyor.
Herşey bugün var yarın yok, bazen birkaç dakika sonrasında bile yok olup gidiyor.
Bağlılıklar da öyle...
Düşünmeye başladım ki, kafamda yarattığım dünyada yaşamışım ben hep, ya gözlerimi hiç açmamalıymışım ya da o dünya hiç var olmamalıymış...
Şimdi o dünya son parçasını da savurdu... Dostluklarımı...
Hiç birşey aslında gerçek değil sanırım, ya da ben gerçek dünyada var olmayı başaramadım, ya da zaten gerçek olan bu. Ölümüne dostluk, fedakarlık, bağlılık, çok seslilik, bir anlık-uzun zamanlık... Belli ki çok şey yükledim ben o dünyamda yer alan kişilere-yerlere-zamana. Ve o yükü belki taşıyamadıkları için parçalandı, belki yüklemeyi başaramadım, belki de yükün farkında hiç olmadılar...
Sonuç olarak,
insan her zaman yalnız, yanında ailesi de olsa 'arkadaşları' da olsa, bir yerlerde, bir zamanlarda hep yalnız aslında.
Alışacağım bende yeni gerçeklere...
Ama istiyor muyum???